Hoofdstuk 3: Crazyness
"Stil maar, Lewis," suste ik. De nachten waren vrij zwaar, ookal deed Destin erg zijn best. Elke nacht, wanneer Lewis zijn kleine minikeel openzette en zijn gekrijs door het hele huis galmde, vroeg Destin of dat hij moest gaan. Maar dan schudde ik mijn hoofd en gaf hem een kus, want ik wist dat alleen ik Lewis gesust kreeg in de nacht. Niet dat Lewis Destin niet mocht, maarja, mama's zijn toch altijd beter. :)
Maar, zoals altijd, de tijd vloog voorbij en al snel had mijn kleine Lewis een chique kapseltje en werd hij verwend met dure kledij. Maar de postbode had een tijdje geleden ook een vreemd pakje afgeleverd. Toen ik zag wat er in zat, schrok ik me een hoedje. Dit was dezelfde pop als Maya en Ocean hadden gehad, maar dan in een andere kleur? In ieder geval was Lewis er dol op, dus liet ik hem maar begaan. :)
(zijn haarkleur is toch supervet he?! hij is met deze prachtige karamelkleur opgegroeid, en niemand in de familie heeft dat! :D)
(zijn haarkleur is toch supervet he?! hij is met deze prachtige karamelkleur opgegroeid, en niemand in de familie heeft dat! :D)
En hij was een echte speelvogel, in zijn kamer hield hij wel eens alles overhoop. Dan kroop hij in de speelgoedmand en haalde hij al zijn speeltjes eruit, maar dan ook allemaal. Hij verspreidde ze over de hele kamer en begon dan keihard te lachen. Het was zalig om een zoontje te hebben, ik vond het super. Volgens mij word het een echte casanova later, net zoals.. tja, net zoals zijn vader.
En de band tussen mijn twee knappe kerels werd ook alsmaar sterker. Destin kon uren spelen met Lewis, en dan riep hij het uit van de pret. Ondertussen leerde Destin hem nog wat woordjes bij, en ik kon mezelf geen betere vader voor mijn kinderen voorstellen. Alleen.. ik was zo gestrest. Wat zou dat DNA onderzoek uitwijzen? Toen Lewis anderhalf jaar werd, had ik een afspraak gemaakt, zonder dat Destin er iets van wist. Destin hoefde er ook niet persée bij te zijn, ik kon onopgemerkt wel wat speeksel verzamelen. En nu was het nog wachten op de resultaten..
Terwijl we zaten te eten zat Lewis wel eens aan zijn speeltafeltje te spelen. Dan deed hij vanalles met blokken:
- erop bijten & kauwen
- er mee bouwsels maken
- ze in zijn mond proppen
- op de grond gooien
En wanneer hij een bouwseltje had gemaakt, keek hij altijd supertrots naar ons en riep: 'Loewis soepa genie!' en dan smolt mijn tere moederhartje hélemaal. ♥
- erop bijten & kauwen
- er mee bouwsels maken
- ze in zijn mond proppen
- op de grond gooien
En wanneer hij een bouwseltje had gemaakt, keek hij altijd supertrots naar ons en riep: 'Loewis soepa genie!' en dan smolt mijn tere moederhartje hélemaal. ♥
Wat hij ook als de beste kon, was schattig slapen. Ik legde hem in zijn bedje om half negen - om acht uur was Dora op tv, Lewis had een stiekeme crush - en wanneer Des en ik gingen slapen, gingen we altijd even checken bij Lewis. Dan sliep hij als een roosje en kon ik het niet laten om foto's te trekken. ♥♥
Ik was écht supertrots op mijn kleine schat. Maar soms leek hij meer te lijken op Destin's vader, waar Destin dan weer niet zo op leek..
Ik was écht supertrots op mijn kleine schat. Maar soms leek hij meer te lijken op Destin's vader, waar Destin dan weer niet zo op leek..
Vanuit Destin
"Goeiemorgend kleine man! Lekker geslapen?!" vroeg ik speels aan mijn jongen. Hij gibberde van het lachen. "Jaaaaaa!" riep hij terug en ik moest glimlachen. Hij was zo schattig.
"Zullen we naar beneden gaan en mama een ochtendzoen geven?" Lewis keek me opeens met grote ogen aan. "Papa mama geen soen gefen, Lewis mama soen gefen," zei hij streng. Ik grinnikte. "Oke," begon ik. "We zullen een deal sluiten, kleine man. Vandaag geeft niemand mama een zoen. Zij mag zélf een zoentje uitdelen."
"Zullen we naar beneden gaan en mama een ochtendzoen geven?" Lewis keek me opeens met grote ogen aan. "Papa mama geen soen gefen, Lewis mama soen gefen," zei hij streng. Ik grinnikte. "Oke," begon ik. "We zullen een deal sluiten, kleine man. Vandaag geeft niemand mama een zoen. Zij mag zélf een zoentje uitdelen."
En helaas was mama al in haar tuin aan het werken toen we alletwee flink aangekleed waren, dus ging ik Lewis nog wat woordjes bijleren. Zo'n chique casanova moet toch een versierzinnetje leren.. voor als hij ooit zijn Dora tegenkomt.. Lol. :P Wat leer ik m'n zoontje toch, hehehe.
Tussendoor foto's! :D
Kijk dan hoe volwassen ze eruit ziet met de stijle haren! :O ik vind Florrie nog steeds praaachtig ♥♥♥ -nvdr.-
Mijn pracht in CAS. ♥ -nog steeds nvdr.-
Dit lijkt me niet gezond. Wauw, supervader zeg. -nog stééds nvdr.-
"SuperAlarms, voor uw super alarm." :'D!!
Weer het verhaal - vanuit Florrie
En zoals anders ging alles weer z'n gangetje. De plantjes in mijn tuin begonnen te verwelken en ik had soms echt geen zin om te gaan werken in m'n tuintje, want terwijl ik mn plantjes deed kon ik uren staan piekeren. Bijvoorbeeld toen ik wachtte op de brief. Elke dag checkte ik de brievenbus, want ik moest Destin voor zijn..
Vanuit Destin
Glimlachend liep ik naar de brievenbus. Wat was Lewis toch een leuk kereltje. Ik opende de brievenbus en nam langzaam de post door. Een brief van het Wetenschapslab viel me op. Hij was gericht aan Florrie. Zou ik 'm openen? Dat kon ik toch niet maken. Maar stel nu dat het een werkaanbod was, dan zou ik het super vinden om het te mogen vertellen aan Florrie. Komop Des, één piepje kan geen kwaad.. Ik legde even de rest van de post weer in de brievenbos en opende voorzichtig de brief. DNA-onderzoek? Huh?
Vanuit Florrie
Ik kwam net uit mijn tuintje wanneer ik Destin ook binnen zag komen. Stampvoetend smeet hij een brief op de tafel. Ik schrok. Wat als dat nu dé brief was?! Oh nee!
"Destin! Wat is er?!" vroeg ik snel en zenuwachtig. "Wat er is? Wat. Er. Is?!" zei hij kwaad en keek me diep aan. "Florrie, ik dacht dat wij samen een kind hadden. Van wie is hij?" Destin keek me doordringend aan.
"Destin, kalmeer alsjeblieft, je wil echt niet weten van wie het is," probeerde ik.
"Destin! Wat is er?!" vroeg ik snel en zenuwachtig. "Wat er is? Wat. Er. Is?!" zei hij kwaad en keek me diep aan. "Florrie, ik dacht dat wij samen een kind hadden. Van wie is hij?" Destin keek me doordringend aan.
"Destin, kalmeer alsjeblieft, je wil echt niet weten van wie het is," probeerde ik.
"Het is toch geen onenightstand mag ik hopen," zuchtte Destin. Snel schudde ik mijn hoofd. "Het is van je broer." Ik speekte de woorden uit. Destin's blik ging van kwaad naar erger. Hij werd zo rood, zo had ik hem nog nooit gezien.
"Jij hebt me alleen gelaten! Met je broer! Hoe zou het komen dat ik geen poot uitsteek? Des, ik heb ook gevoelens!" probeerde ik. Tevergeefs, want Destin slaakte een diepe zucht.
"Jij hebt me alleen gelaten! Met je broer! Hoe zou het komen dat ik geen poot uitsteek? Des, ik heb ook gevoelens!" probeerde ik. Tevergeefs, want Destin slaakte een diepe zucht.
"Florrie, ik vrees dat dit niet langer verder zal kunnen gaan. Ik heb van het kereltje gehouden als mn eigen zoon, wat ik ook dacht. Maar nu dit.. Florrie, ik ben Lewis' oom! Niet vader! Het is een heel verschil in mijn ogen?!" Destin maakte een teken met zijn handen dat 'het is over' betekende. Ik keek beteuterd naar beneden en begon te huilen.
"Het was mijn bedoeling niet," mompelde ik.
"Het was mijn bedoeling niet," mompelde ik.
"En je had het me anders ook wel meteen mogen zeggen." Nu keek Destin teleurgesteld. Ik wou hem vastpakken, hem een knuffel geven en hem sussen. Zeggen dat er niets was, dat hij me moest vergeven. Ik wou zijn lichaam tegen het mijne voelen. Tevergeefs. Toen ik mijn hand op zijn schouder wilde leggen, trok hij afstandelijk terug. "Florrie, ik.. Omdat ik van je houd en altijd om je zal geven, geef ik je het huis om Lewis op te voeden. Ik ga naar mijn ouders. Je mag gelukkig zijn dat je dit krijgt." Destin gaf me nog een kus op mijn voorhoofd, heel vluchtig, en vertrok naar boven.
Enkele weken later
"Lewiiiiis!" keelde ik met een kinderstemmetje. Mijn schatje gilde het uit van de pret en riep allemaal grappige en zelfverzonnen woorden. Nadat we even bekoeld waren drukte ik Lewis tegen me aan. "Papa is weg he?" fluisterde ik. Ik voelde Lewis tegen mijn schouder knikken. "Je moet niet bang zijn. Het is niet erg. Later zal mama het allemaal wel vertellen, maar nu moeten we nog een iemand zoeken om het weer goed te maken.."
"Ssst," fluisterde ik tegen het wezentje dat ik in mijn handen hield. "Leeeewis?" zei ik uitdagend. "Amma!" riep Lewis terug terwijl ik hoorde dat hij op een van zijn blokjes kauwde. "Moet je niet eens komen kijken schatje? Ik heb wat voor je.."
"Miaaaauw," piepte het wezentje in mn handen.
"Miaaaauw," piepte het wezentje in mn handen.
"Stripes, rustig maar meisje, je bent thuis nu." Ik drukte het arme katje tegen me aan en aaide over haar hoofdje. "Moof komt straks aan, hij krijgt nog een vaccinatie. Dan kan je weer samen spelen met je vriendje."
Moof en Stripes waren partners. Nog niet heel lang, maar Stripes had haar charmes in de strijd gegooid en nu is ze samen met Moof. Lang kunnen ze niet zonder elkaar, wat er ook aan te merken was.
Moof en Stripes waren partners. Nog niet heel lang, maar Stripes had haar charmes in de strijd gegooid en nu is ze samen met Moof. Lang kunnen ze niet zonder elkaar, wat er ook aan te merken was.
Opeens kreeg ik een lik aan mij oor. "Stripes!" zei ik geschrokken, maar lachend. Ondertussen nog geen enkele 'movement' van mijn kleine ventje. Ik slaakte een diepe zucht.
"Lewis, kom nou toch eens kijken! Er zijn nieuwe vriendjes om mee te spelen! Dit is Stripes, je moet heel lief tegen haar zijn want haar vriendje Moof komt straks pas." Nu leek Lewis het pas te snappen, want hij legde zijn bekauwde blok neer en kwam struikelend naar me toe gestapt.
"Lewis, kom nou toch eens kijken! Er zijn nieuwe vriendjes om mee te spelen! Dit is Stripes, je moet heel lief tegen haar zijn want haar vriendje Moof komt straks pas." Nu leek Lewis het pas te snappen, want hij legde zijn bekauwde blok neer en kwam struikelend naar me toe gestapt.
"Ikke pakke?" vroeg Lewis op zijn allerschattigst dus haalde Stripes van mijn schouder af. Liefdevol keek ik haar in de ogen. "Ik weet hoe je je voelt meisje," mompelde ik alsof ze me kon verstaan of begreep. "Dat je ventje van je wordt afgepakt is niet zo fijn he, nee he." Ik betrapte mezelf erop dat er een traan in mijn ooghoek prikte.
"Mama?" Lewis keek me aan alsof ik net ik-weet-niet-wat had gedaan.
"Mama?" Lewis keek me aan alsof ik net ik-weet-niet-wat had gedaan.
"Oja, jaja." Ik zette Stripes voorzichtig op de grond en aaide over haar kopje.
"Kijk Lew," zei ik. "Je moet een beetje gaan zitten en dan moet je je hand uitsteken naar haar. Zeg haar naam maar eens!" Ik deed het even voor en Lewis plofte op de grond.
"Traajps!" probeerde Lewis. "Zzztraajps!"
"Stripes!" hielp ik mijn zoontje. Hij glimlachte wanneer Stripes aandacht schonk aan hem en hem een likje op zijn wang gaf. Het was een goede keuze om een nieuw familielid toe te voegen aan ons kleine maar knusse gezinnetje.
"Kijk Lew," zei ik. "Je moet een beetje gaan zitten en dan moet je je hand uitsteken naar haar. Zeg haar naam maar eens!" Ik deed het even voor en Lewis plofte op de grond.
"Traajps!" probeerde Lewis. "Zzztraajps!"
"Stripes!" hielp ik mijn zoontje. Hij glimlachte wanneer Stripes aandacht schonk aan hem en hem een likje op zijn wang gaf. Het was een goede keuze om een nieuw familielid toe te voegen aan ons kleine maar knusse gezinnetje.
Enkele foto's om de update mee te eindigen!
Stripes! ♥♥♥
Mijn fijne bug.. de staart zit op een eh.. wel heel aangename plek?
Mother-son bonding. Ik ben echt helemaal weg van Lewis, is hij nou niet het schattigste mannetje ooit?!
Nog meer Stripes <3
EN LEWIS!!!! ♥♥♥
Update!
Na een paar uren was Kitty nr. 2 gearriveerd! Moof en Stripes waren nu 'herenigd' en gingen ook net als een getrouwd paartje door het leven.
Enkele informatiepunten over de katten:
Moof: links op de foto: mannetje, volwassen; een vriendelijke jager!
Stripes: rechts op foto: vrouwtje, volwassen; een stil maar hyper schatje!
Enkele informatiepunten over de katten:
Moof: links op de foto: mannetje, volwassen; een vriendelijke jager!
Stripes: rechts op foto: vrouwtje, volwassen; een stil maar hyper schatje!
En mijn verdriet ging ook niet zomaar over, want ookal had ik Destin zowat uit mijn leven gebannen, was het nog steeds moeilijk aangezien ik elke dag nog op het mooie snoetje van mijn kleine ventje Lewis keek. Hij was sprekend Tyler, wat me ook elke keer weer aan hem liet denken. En dan had ik wel eens zin om mezelf wat aan te doen van de spijt, maar ik moest mezelf groot houden.
Maar door alle miserie heen had ik weer contact met mijn beste vriendin van vroeger, Kaylee. Haar buik stond lekker dik: ze verwachtte een kindje! Van het geslacht had ze nog geen idee, maar namen had ze al wel.
"Voor een jongen Jason of Timothy en als het een meisje is misschien Grace of Lee! Leuk he?!' riep ze triomfantelijk. Ik glimlachte, stiekem was ik een beetje jaloers. Ik had ook graag nog eens een klein wezen in mijn buik en een zwangerschap om van te genieten.
"Voor een jongen Jason of Timothy en als het een meisje is misschien Grace of Lee! Leuk he?!' riep ze triomfantelijk. Ik glimlachte, stiekem was ik een beetje jaloers. Ik had ook graag nog eens een klein wezen in mijn buik en een zwangerschap om van te genieten.
We kookten samen en hadden nog eens een echte girls-dag. Met veel plezier schoven we aan tafel en Kaylee gaf zichzelf een applausje en vervolgens wreef ze in haar handen met haar ogen op het eten gericht.
"Mijn kleintje zal dit smaken hoor," grinnikte ze. Ik pakte snel nog het bestek en we begonnen aan ons smakelijke snackje.
"Mijn kleintje zal dit smaken hoor," grinnikte ze. Ik pakte snel nog het bestek en we begonnen aan ons smakelijke snackje.
"Moooof!" keelde Lewis door het huis. Ik snelde de kamer binnen, maar werd snel weer gerustgesteld toen ik zag dat ze aan het knuffelen waren. Opeens stak Lewis zijn handen uit en.. ik zag het al bijna gebeuren dat Moof hem een krab in zijn gezicht gaf, maar gelukkig bleef die kalm en rende snel weg.
"Lief zijn tegen Moofie, he? Zometeen doet hij je nog pijn, schatje," zei ik terwijl ik stond te kijken, al leunend tegen de muur. Lewis keek me dolblij aan. "Ja mamsss!" zei hij lief en ging weer spelen.
"Lief zijn tegen Moofie, he? Zometeen doet hij je nog pijn, schatje," zei ik terwijl ik stond te kijken, al leunend tegen de muur. Lewis keek me dolblij aan. "Ja mamsss!" zei hij lief en ging weer spelen.
Maar met de diertjes was het ook niet makkelijk. Al snel hadden ze vlooien en zo'n vlooienshampoo was niet bepaald heel goedkoop en met zo'n duur huis af te betalen en zowat geen inkomen - giften van mama en papa - werd het heel zwaar om alleenstaand te zijn. Af en toe kwam er wel eens iemand helpen of kreeg ik was geld toegestuurd.. maar om daarvan te leven..
Maar tegelijkertijd kreeg je ook wel veel liefde van de huisdieren als je er wat aandacht aan besteedde, wat het voor mij weer goedmaakte.
"Zo, dan ben je weer lekker fris en schoon he, Stripes?" zei ik glimlachend en Stripes maakte een kirrend geluidje. Ik kon wel smélten!
"Laten we naar beneden gaan," zei ik tegen haar. "Je vriendje ligt vast op je te wachten beneden."
"Zo, dan ben je weer lekker fris en schoon he, Stripes?" zei ik glimlachend en Stripes maakte een kirrend geluidje. Ik kon wel smélten!
"Laten we naar beneden gaan," zei ik tegen haar. "Je vriendje ligt vast op je te wachten beneden."
En mijn relatie met Lewis werd alsmaar sterker, ikzelf kon geen dag zonder hem te zien. Hij was superbelangrijk voor me. We praatten veel en op een dag waren we aan het knuffelen. Opeens begon Lewis te grinniken en ik keek hem aan.
"Wat is er schatje?" vroeg ik liefdevol en streek met mijn hand door zijn haar. Lewis bracht voorzichtig zijn mond naar mijn oor en fluisterde:
"Als ik later groot ben, wil ik met mama trouwen."
"Wat is er schatje?" vroeg ik liefdevol en streek met mijn hand door zijn haar. Lewis bracht voorzichtig zijn mond naar mijn oor en fluisterde:
"Als ik later groot ben, wil ik met mama trouwen."